Columns

Shana

Shana is onze nieuwste aanwinst! Ze is een assistente psychiatrie die haar opleiding volgt in Vlaanderen. Ze zit momenteel in haar tweede jaar. Ze zal haar gedachten geven op een vaak ondergesneeuwde maar desalniettemin zeer belangrijke tak van de geneeskunde!

Column Shana psychiatrie

“De zomervakantie zit er weer op. Juli en augustus, twee eindeloze maanden vol vrije tijd, kinderen die niet naar school moeten, koppels die samen thuis zijn, het klinkt als het ideale recept om te genieten – of het uitgelezen tijdstip om alle onderhuidse spanningen die al lange tijd broeiden opeens naar de oppervlakte te brengen.”

“Eind januari heb ik mijn assistentschap binnen de verslavingszorg afgerond en nu werk ik sinds een tijdje op de intensieve zorgeenheid van ons ziekenhuis, een crisisafdeling voor de meest suïcidale, psychotische en agressieve patiënten van Vlaams-Brabant. Klinkt een beetje eng maar ook super leerzaam, zou je zeggen?”

“Over enkele dagen loopt mijn rotatie verslavingspsychiatrie ten einde. Tijd om de eindelijk vertrouwde gezichten weer vaarwel te zeggen en op een nieuwe afdeling helemaal van nul te beginnen, maar ook tijd om terug te blikken en te overzien welke lessen van de voorbije maanden ik zeker moet onthouden doorheen de rest van mijn carrière.”

#3: Kerst

Op het moment van schrijven zit ik aan mijn bureau in de wachtstudio van het psychiatrisch ziekenhuis waar ik dit academiejaar werk. Ik heb Kerstmis niet doorgebracht bij mijn geliefden, niet samen met mijn familie rond een haardvuur gezeten en cadeautjes uitgepakt, niet genoten van een kerstkalkoen 

“Af en toe wordt mij een stagiair toegewezen. Een student geneeskunde die komt proeven van het werkleven, om al doende de basis van elke discipline te leren. Als assistent psychiatrie heb ik zo mijn vaste lessen en wijsheden die ik probeer mee te geven. ‘Durf suïcidaliteit te bevragen’ is en blijft les nummer één”

“Vandaag ben ik exact 1 jaar en 77 dagen werkzaam als psychiater in opleiding. Ik zelf heb, van het moment dat ik de keuze maakte tot nu, geen enkel moment getwijfeld. De mensen die ik sindsdien ontmoet heb, voornamelijk tijdens stages op andere disciplines maar ook op informele gelegenheden, des te meer”

Britt Onke

Hieronder vind je de oude columns van Britt Onke. Gedurende een jaar heeft ze verschillende columns geschreven over haar tijd in België. Hier studeerde ze biomedische wetenschappende aan de KULeuven. Ze is momenteel student geneeskunde aan de universiteit van Amsterdam, en schrijft nog altijd columns! Je kunt deze vinden op de facebookpagina van Medigo 

Britt Onke
#7: 824

“Tien maanden geleden stond ik voor de deur van mijn kot in Leuven. De dozen om mij heen gevuld met alles wat ik ondertussen ‘van mij’ mocht noemen. Alle beetjes van mij leven, benodigdheden en herinneringen gereduceerd tot acht kartonnen dozen met bananen..”

#6: Zomer

“Het is vandaag vrijdag 25 mei. Hoewel we nog bijna een maand verwijderd zijn van 21 juli, voelt het als hartje zomer. Afgelopen week veranderde ons koude kikkerlandje dan toch eindelijk in het land van de korte broeken, ijsjes en verkoelende drankjes op het terras..”

“Ik ben deze reeks columns begonnen met het schetsen van de nogal wanhopige situatie waarin ik zat te wachten op de uitslag van de loting voor geneeskunde. Velen van jullie weten precies waar ik het over heb en waarschijnlijk slechts de herinnering aan dit moment…

#4: Moe

“Ik zit hier in kleermakerszit op mijn bank met mijn laptop op schoot. Zoekend naar wijsheden die ik hoognodig met jullie moet delen, interessante opmerkingen die onmisbaar zijn voor de toekomstige student geneeskunde. Weetjes, tips en leuke feitjes over België.. 

Eindelijk zijn ze dan voorbij. Een ruime maand waarin in ik elke dag om 07.00 uur opstond om na een douche en snel ontbijt aan mijn bureau te schuiven en hier vervolgens niet meer vandaan te komen tot 19.00 uur ’s avonds…

“”Ondanks dat de examens eraan zitten te komen en er zo’n drie meter hoge verontrustende stapel boeken naar me ligt te staren vanaf mijn bureau, zit ik op mijn bank met een kopje thee in de startmodus een aflevering te kijken…”

#1: Plan B

“Met een kloppend hart, knikkende knieën, klotsende oksels en nog zo’n 137 andere verschijnselen van een naderende zenuwinzinking zit je te wachten op de uitslag van de loting voor geneeskunde. De kramp in je rechterwijsvinger…”

Jelle 

Inmiddels is Jelle al tien jaar actief binnen de geneeskunde, eerst als student en nu als arts. Oorspronkelijk Nederlander, heeft hij de stap gemaakt naar België en gestudeerd aan de KULeuven. De columns zijn een combinatie van zijn studeertijd vroeger als zijn ervaringen als arts nu.

Jelle Belgie

“Een 23-jarige man op spoed met als aanmeldingsklacht retrosternale pijn. Het was al laat die avond, en de dag was druk geweest. Iedereen die kwam met symptomen van pijn op de borst werd als urgentie beschouwd. Een hartaanval, een longembool, met zulke klachten zijn er genoeg mogelijkheden. De kans echter, dat het bij een jonge gast iets ernstigs zou zijn was minimaal.   “

Acht jaar geleden werd ik uit de Hollandse klei getrokken en moest ik nogal onverwacht proberen te poten in de Belgische grond. Na tweemaal uitgeloot te zijn voor de studie geneeskunde in Nederland, slaagde ik voor het toelatingsexamen in Vlaanderen. Over hoe het leven in België zou zijn, had ik op dat moment nog geen enkel idee. “

“Langzaam tikte hij op zijn microfoon. Met zijn doktersjas aan, klein, nors, met gebogen rug maar opgeheven hoofd. “Goedemorgen 1e bach Geneeskunde. Ik ben Professor Stragier, en ik ga jullie de anatomie leren” spuugde hij door zijn microfoon. Op de achtergrond was een foto van hem geprojecteerd waar hij met schort, doordrenkt in bloed, en een hamer in de aanslag over een patiënt stond gebogen. “

“In Vlaanderen zijn er 2 helse periodes per jaar, de blokken. Dit is de ‘vrije’ maand na het semester, waar de studenten alle kennis die ze vergaard zouden moeten hebben van het afgelopen half jaar in enkele weken in hun hoofden proberen te krammen. Het eerste blok dat men meemaakt is het kerstblok (van half december tot eind januari). “

“Als het toelatingsexamen eenmaal achter de rug is staat iedere toekomstige geneeskunde student voor de belangrijkste keuze. In welke stad ga je studeren? Ga je voor de harde theorie gecombineerd met de echte studentenstad Leuven, kies je voor het meer op het op de praktijk ingestelde Gent of ga je toch voor het stadsleven van Antwerpen? “

Met een paar klikken schrijf ik me digitaal in voor het toelatingsexamen geneeskunde in België. Het is eigenlijk meer een backup, aangezien ik me niet kan voorstellen dat het op de loting en decentrale selectie dit jaar weer niet lukt. Omdat ik denk dat ik het niet nodig zal hebben heb ik over de consequenties van studeren in Vlaanderen tot op dat moment nog geen seconde nagedacht…

Vandaag ben ik exact 1 jaar en 77 dagen werkzaam als psychiater in opleiding. Ik zelf heb, van het moment dat ik de keuze maakte tot nu, geen enkel moment getwijfeld. De mensen die ik sindsdien ontmoet heb, voornamelijk tijdens stages op andere disciplines maar ook op informele gelegenheden, des te meer. Want ja, waarom doe je dat eigenlijk, zeven jaar opleiding tot basisarts volgen om dan 80% van die kennis nooit meer te gebruiken en met mensen te gaan pràten?

Gelukkig houdt die uitspraak geen steek. Zo ben ik dagelijks bezig met bloedonderzoek nakijken, interacties tussen medicijnen afwegen, klinisch neurologisch onderzoek uitvoeren en, net zoals elke andere arts, heel heel veel administratie afwerken. Praten doe ik ook, luisteren des te meer. Wat ik enorm leuk vind aan psychiatrie zijn de eindeloze mogelijkheden om buiten de gebaande paden te denken en werken, of zoals de Engelstaligen het zo mooi noemen, ‘out-of-the-box thinking’.

Een prachtig voorbeeld hiervan betreft een patiënt van een van mijn supervisoren, een 35-jarige man die recent zijn kind had verloren in een auto-ongeluk. Vanzelfsprekend stond het leven van die man volledig op zijn kop en had hij het vreselijk moeilijk met het verwerken van dit verlies. Hij wilde niets liever dan hier over praten, maar kon nergens met zijn verhaal terecht. Zijn echtgenote was bezig met haar eigen rouwproces en wilde het onderwerp laten rusten, zijn vrienden en familie deden hun best om te luisteren maar slaagden er niet in om op emotioneel vlak verbinding te maken. Zijn stemming werd steeds somberder en zijn huisarts adviseerde een consult bij een psychiater.

Dus hoe heeft mijn supervisor dit aangepakt? Na een eerste consult om zijn verhaal te horen en zijn toestandsbeeld in te schatten gaf ze hem een nieuwe afspraak – op hetzelfde tijdstip als een andere patiënt van haar die ook zijn kind had verloren. Wanneer die twee mannen dan samen in de wachtzaal zaten heeft ze zich geëxcuseerd voor de dubbele boeking, met de mededeling dat ze nog een tijdje zouden moeten wachten maar dat ze misschien in tussentijd onderling wat konden praten. En waar ze op hoopte gebeurde ook: de mannen raakten aan de praat, beseften dat ze elkaar begrepen zoals niemand anders in hun omgeving hen begreep en besloten wekelijks af te spreken om samen iets te gaan drinken. Na enkele weken gaf de patiënt aan geen nieuw consult meer nodig te hebben, hij had nu een vriend bij wie hij het begrip en de verbinding vond die hij zocht. Door een doelbewuste dubbele boeking had de man alle nodige ondersteuning, zonder verdere interventies van de gezondheidszorg.

Shana

Overzicht