Ik zit hier in kleermakerszit op mijn bank met mijn laptop op schoot. Zoekend naar wijsheden die ik hoognodig met jullie moet delen, interessante opmerkingen die onmisbaar zijn voor de toekomstige student geneeskunde. Weetjes, tips en leuke feitjes over België.. maar het enige wat er daadwerkelijk spontaan en herhaaldelijk in mij opkomt is ‘moe’. Studeren is vermoeiend. Zolang ik nog galafoto’s kan bekijken van afgelopen weekend en op de hoogte ben van Tequila-Tuesday mag ik natuurlijk niet te veel klagen, maar toch.
In theorie, zou je verwachten, dat een professor zijn of haar uiterste best doet de colleges interessant te houden, beetje interactief, legendarisch op zijn minst.
In theorie, zou je denken, dat een professor, zelf heeft gekozen voor zijn of haar vak en hier dus met enthousiasme of in ieder geval met intonatie over kan vertellen.
In theorie, veronderstel je, dat een professor begrijpt, dat als hij of zij zich volledig kleedt in dezelfde kleur als die van de muur, hij of zij zelfs van de studenten op de eerste rij geen aandacht zal krijgen.
Nu blijkt dat de theorie compleet verschilt van de praktijk.
Dinsdag 27 maart 2012, 08.30: Practicum anatomie.
Daar gaan we al. Het woord practicum impliceert een zeker vorm van actie vanuit de student. Combineer dit met het woord anatomie en de gemiddelde student verwacht toch al gauw een stapel lijken vooraan de collegezaal. Mocht ik mijn fantasie hier iets te enthousiast de vrije loop hebben gelaten dan toch op zijn minst een microscoopje hier en daar, preparaatje, huppakee! Maar nee. In de praktijk blijkt het ‘Practicum anatomie’ niets meer dan een college waarbij een man – type geitewollensokken – die overduidelijk heeft gekozen zijn leven te wijden aan het begrip saaiheid tot een hoger niveau te brengen, slides toont met microscopische foto’s. Plaatjes van iets wat jij dus zou zien mocht jou dan ooit daadwerkelijk een microscoop + preparaat worden toevertrouwd. Twee uur waarin ik welgeteld 0 studenten heb kunnen spotten die de neiging leken te hebben ook maar enige vorm van actie te vertonen.
Ik zal jullie zeggen dat ik mijn professoren zeer zeker respecteer. Zelfs voor deze ‘Wie beweert dat je je geen 365 dagen per jaar in een vale rib-outfit die elk greintje van persoonlijkheid ontkent kunt kleden!?-man’ kan ik nog best respect opbrengen , maar vandaag had ik het even niet meer.
Practicum 6 leek mij toch een mooi moment voor een omslagpunt. Zo ongeveer op de helft van het semester, ideaal om het roer nu eens helemaal om te gooien! Zo’n hiphop-outfit, een slepend loopje en dan zijn college beginnen met een lekker stukje old school gangster-rap ofzo, dat leek me wel wat! Vol gezonde spanning stapte ik naar binnen, maar helaas..
Het kostte mij vandaag precies 7 seconden om de prof te onderscheiden van de muur. Geen nieuw kapsel, geen nieuwe trui in een gedurfde kleur, geen andere bril. Hij begon te praten; geen andere stem, geen andere intonatie en zijn openingszin leek in de verste verte niet op ‘Yo bitches’. Als resultaat zat ik diep getreurd wegens de onbenutte mogelijkheden van deze man aan mijn uitklaptafeltje.
Het maakt simpelweg niet uit wat je doet voordat je deze les binnenloopt. Je kunt 24 uur hebben geslapen en jezelf vervolgens hebben ingespoten met adrenaline, nog steeds val je gegarandeerd in slaap. Ik durf te wedden dat deze man hoogstpersoonlijk de oorzaak is van 80 % van alle comapatiënten in België. Af en toe denk ik wel eens dat hij altijd hypnotiseur heeft willen worden, maar dat zijn vrouw toen iets heeft gezegd van ‘ach nee schatje, doe maar anatomie, dat klinkt wat intelligenter’. Ik vraag me wel eens af wat er met deze man zou gebeuren als hij een regenboog zou zien. Waarschijnlijk valt hij flauw wegens hyperstimulatie van zijn zintuigen. Het enige wat hij bij mij weet te stimuleren lijkt mijn melatonine productie.
Aan de andere kant kan ik ook eigenlijk niet geloven dat er daadwerkelijk niets meer achter deze man zit dan de indruk die ik heb gekregen. Ik ben er dan ook van overtuigd dat hij stiekem een zeer excentrieke hobby heeft. Ik zal hier niet verder over uitweiden aangezien de gedachten die op dit gebied in mijn hoofd opkomen tot gevolg zullen hebben dat allen, inclusief ikzelf, waarmee ik deze gedachten deel voor de rest van hun leven onderworpen zullen moeten worden aan intense psychotherapie.
Om na al dit gefilosofeer weer even goed wakker geschud te worden is de week van de voorbereidende cursus voor het toelatingsexamen geneeskunde aangekomen. In je paasvakantie heerlijk van 09.00 tot 17.00 uur college! Wat wil je nog meer!? De week waarin de faculteit overstroomt van de hyperactieve vwo-ers uit Nederland, streberige Belgen en natuurlijk de wannabe-artsen van biomedische wetenschappen. Alles op alles zetten om de sleutel te pakken te krijgen die dan eindelijk de deur zal openen naar jouw toekomst – of iets dramatisch in die richting. Vijf dagen lang fysica, wiskunde, chemie, biologie en schreeuwende 17-jarigen klinkt mij uiteraard als muziek in de oren. Het enige wat mij er van weerhoudt niet via een verontrustend spasme in een onomkeerbare kramp te schieten is het feit dat ik voor deze chaos begint, mijn bedje in mag kruipen en de hele nacht mag slapen. En terwijl ik in gedachten de colleges van het practicum anatomie nog eens naluister, komt mijn melatonineproductie goed op gang en val ik tevreden in slaap. Zo nuttig, dat ‘Practicum anatomie’!