Met een kloppend hart, knikkende knieën, klotsende oksels en nog zo’n 137 andere verschijnselen van een naderende zenuwinzinking zit je te wachten op de uitslag van de loting voor geneeskunde. De kramp in je rechterwijsvinger van het overmatig klikken op ‘vernieuwen’ van je Studielink pagina doet je besluiten nog maar eens naar je brievenbus te lopen om te kijken of het nieuws daar misschien is binnengekomen. Je scheurt de enveloppe open, vouwt de brief open en staat nog even een moment stil voordat je je ogen op het eerste woord in de brief laat vallen…
“Helaas moeten wij u mededelen…. “
@:!!*@!
Uitgeloot.
Na een verwoede poging de brief terug de brievenbus in te duwen, je computer uit het raam te gooien en te doen alsof de afgelopen vijf minuten nooit hebben plaatsgevonden, begin je jezelf toch langzaamaan te realiseren dat het tijd is voor plan B.
België! Geen loting, maar een examen. Het heft in eigen handen nemen, dat klinkt goed! Enigszins verontrustende beelden van Samson, Gert en K3 schieten door je hoofd maar je besluit deze te negeren en er gewoon voor te gaan. Als naïeve Nederlander typ je vrolijk ‘Studentenkamer’ in bij Google, maar al gauw blijkt dat er in België slechts ‘Koten’ beschikbaar zijn. Een woord waarbij jij je cavia, hamster en konijn samen in een kooitje gepropt ziet en betwijfeld of een ‘Kot’ wel daadwerkelijk voor mensen is bedoeld. Ik wil niets insinueren, maar het zal niet de eerste keer zijn dat de Belgen nét iets te creatief zijn betreffende het vinden van een geschikte verblijfplaats voor jongeren.
Maar goed zo’n 2 maandjes later heb je toch 4 Vlaamse muren om je heen. 9 hele vierkante meters, alle 9 van jou! Vanuit je hoogslaper/bank, waaronder je bureau/ontbijttafel zich bevindt kijk je met ongekende trots uit je raam/droogrekje!
Met nog een aantal dagen te gaan voordat de colleges beginnen heb je mooi de tijd je nieuwe woonplaats te ontdekken. Lekker lunchen met koffiekoeken, een echt Belgisch biertje en een even snel een Vlaams frietje als diner.
Met de wind in je haren fiets je op je krakkemikkige Velo-fiets door de stad, Jouw stad. “Waar je 2 maanden geleden met niks minder genoegen nam dan de Albert Hein doe je nu zonder enige schaamte uitgebreid boodschappen bij de Aldi”. Je vertikt het om twee tasjes te kopen in plaats van één – als jij 10 cent kan besparen dan grijp je die kans! – waardoor op de terugweg je Aldi-tasje scheurt en zo’n 80 procent van wat je ingeslagen had op straat belandt. Je raakt minstens drie keer de weg kwijt op één dag en doet net alsof je een toerist bent – lang leve je Nederlandse accent, ja je leest het goed ‘accent’ don’t get met started.. – als je de weg moet vragen. Je stapt in verkeerde bussen, stapt uit bij verkeerde haltes , of blijft gewoon vrolijk in een bus zitten die geen dienst heeft. Van die alleswetende 6e klasser ben je ineens weer de eerstejaars, het groentje.
Maar het maakt je niks uit. Dit is Jouw stad, met Jouw Aldi en Jouw 9 vierkante meter.
Bring it on!
Nienke