Het is vandaag vrijdag 25 mei. Hoewel we nog bijna een maand verwijderd zijn van 21 juli, voelt het als hartje zomer. Afgelopen week veranderde ons koude kikkerlandje dan toch eindelijk in het land van de korte broeken, ijsjes en verkoelende drankjes op het terras. Die magische eerste barbecue van het jaar om daarna nog uren bij een kampvuurtje in de tuin te blijven zitten. In slaap vallen tussen de bloesem die je kamer is ingewaaid met de geur van het vuur nog in je haar. Iedereen is vrolijker en alles gaat makkelijker en zelfs de blok die vandaag officieel is begonnen is minder erg!
Het lijkt zo kort geleden dat ik schreef over dat deprimerende bureau en die enorme starende stapel boeken. Deze keer is het niet alleen de examens die me bezighouden maar ook de decentrale selectie in Amsterdam en natuurlijk het toelatingsexamen in België! De reden waarom ik biomedische wetenschappen ben gaan studeren. Zou ik over een paar maanden dan eindelijk de studie doen die ik ook daadwerkelijk wil doen…? Een einde aan die hopeloze fysica, scheikunde en wiskunde.. het lijkt ondertussen bijna een utopie.
Laatst zag ik op Facebook de status van een meisje waar ik eindexamen VWO mee deed. Die status zei: ‘Allerlaatste college van mijn bachelor!’. Opeens realiseerde ik dat de gemiddelde jongere die in mijn eindexamenjaar zat, er nu al zo’n drie jaar van zijn studie op heeft zitten! Ik daarentegen, ben nog niet eens begonnen met de studie die ik wil doen en daarnaast is die studie ook nog eens zeven jaar lang.. Mijn medestudenten in Leuven schuiven te pas en te onpas de rollater voor mijn voeten en staan meteen klaar om de Heimlich greep toe te passen als er in de Alma iets op mijn bord ligt wat er niet als een gepureerd papje uitziet. Als ik de bus instap ben ik verbaasd dat ik geen seniorenkorting krijg en thuis ga ik bij de trap hopeloos op zoek naar de stoellift.
Dan opeens realiseer ik me; ‘ik ben pas 20!’.
Toen iedereen hier braaf zat te studeren, liep ik over een zandweggetje, naast een goot die zo diep was dat er geiten in liepen, naar een ziekenhuis in Ghana met 173 bedden, 3 artsen en 1 ventilator. Ik praatte met de bevolking en mocht consulten leiden op de afdeling gynaecologie. Samen met andere vrijwilligers vaccineerden we mooie Afrikaanse kindjes in de hitte en genoot ik van de prachtige kleuren van de Afrikaanse kleding. In rammelende busjes waar minstens drie volwassen mannen zaten op een plaats die eigenlijk net groot genoeg zou zijn voor één kind racend door Ghana.
Al backpackend met vriendinnen door Azië om ons in India op gehuurde scooters een weg te banen door het donker, terwijl we een poging deden de koeien te ontwijken. We zagen de schoonheid en de armoede, de mensen en hun cultuur.
Rond de examenperiode hier, lag ik op het Thaise strand en voeren we op een houten bootje naar een verlaten eiland om te snorkelen en te kamperen. Midden in de nacht stond ik op om een willekeurige vulkaan te beklimmen in Indonesië en af en toe was er die hemelse ervaring van een warme douche.
Internet was altijd traag of afwezig, ik ben vaker opgelicht dan in mijn hele leven in Europa en slapen deed ik vrijwel altijd vergezeld door bedbugs. De meest heerlijke maaltijden kocht je op straat voor minder dan een euro, ik ontmoette honderden geweldige nieuwe mensen en kwam op plekken die eruit zagen alsof ze hardcore waren ‘ge-fotoshopt’.
In Ecuador leerde ik Spaans en dansten we salsa tot in de late uurtjes. Mountainbiken in de bergen en feesten op het strand met oud en nieuw. Werken in een kliniek in Quito en vrijwilligerswerk in het ziekenhuis op de Galapagos eilanden. Het mooie Santa cruz waar ik 1,5 maand elke dag mocht wakker worden om tijdens een ochtendduik vergezeld te worden door zeehondjes.
Twee hele jaren complete extase en zomer.
Ik voel de zon branden op mijn gezicht en glimlachend denk ik terug aan alles wat ik afgelopen jaren heb mogen doen. Opeens ben ik blij dat de facebook-status van het meisje nog helemaal niet op mijn status lijkt. Het is tijd om te beginnen aan geneeskunde en dit jaar gaat het lukken, maar spijt dat ik nu pas begin? Spijt van de afgelopen jaren die ik ‘verloren’ zou hebben? Dat nooit.
Ik weet zeker dat ik als het echt zo ver is, ik blakend van trots achter mijn rollater aan schuif en aardappelpuree bestel. Opdat mijn gebit binnen blijft zullen mijn mondhoeken voorzichtig omhoog krullen, waardoor er een lach verschijnt op mijn dan verrimpelde gezicht. Wetend dat ik van mijn leven heb gemaakt wat ik daarvan wilde maken.
Zachtjes bijt ik op mijn lip en kijk met een glimlach omhoog, naar de zon.
Het is zomer.