Ik ben deze reeks columns begonnen met het schetsen van de nogal wanhopige situatie waarin ik zat te wachten op de uitslag van de loting voor geneeskunde. Velen van jullie weten precies waar ik het over heb en waarschijnlijk slechts de herinnering aan dit moment doet de nodige zenuwtrekjes alweer opspelen. Nu kan ik jullie vertellen, dat ik vandaag op een of andere manier in zo’n gelijkwaardige situatie terecht ben gekomen. Eigenlijk ben ik maar voorbereid op 1 van dit soort momenten per jaar. Na de zenuwslopende dag van de uitslag heb ik dan om en nabij 365 dagen om bij te komen, mijn hartritme weer onder controle te krijgen en 30 dozen fortune cookies in te slaan in de hoop dat een beetje Chinees bijgeloof me er het volgende jaar misschien doorheen zal helpen.
Dit alles geldt niet wanneer je mee doet aan de decentrale selectie. Deze selectie last namelijk vrolijk 2 extra momenten per jaar in waarop de boosdoeners van desbetreffende universiteit wederom duidelijk laten merken dat jouw lot in hun handen ligt. Met een slaperig hoofd ging ik vanmorgen op zoek naar de fortune cookies zodat ik elke zin die er te voorschijn kwam op kon vatten als iets zeer positiefs betreffende mijn carrière als student geneeskunde, maar ze waren nergens te bekennen! Het is overduidelijk dat dit wanhopige moment veel te vroeg is gekomen en ik hierom 0 van mijn voorzorgsmaatregelen heb kunnen treffen. Verontrustende vaststelling, maar niet onoverkoombaar. Als slimme afleidingsmanoeuvre begon ik enthousiast mijn kamer schoon te maken. En dan niet op de wijze die ik normaal gesproken handhaaf; alles in één kast duwen om vervolgens na 5 minuten de deur dicht te gooien – voor elke leek die mijn kamer binnen stapt ziet deze er nu spik en span uit! Nee, nee. Op de manier zoals je moeder het zou doen. Dat wil zeggen ALLES uit de kast zodat je de kasten van binnen en buiten schoon kan maken, je kleding en andere spullen kan uitzoeken alles netjes opgevouwen terug kan leggen, ondertussen nog even een wasje draaien terwijl je stofzuigend je vensterbank afstoft. Ondanks dat ik me zo’n drie uur lang bevond in een hardcore schoonmaakspasme, bleef de decentrale selectie door mijn hoofd spoken. Dankzij een aantal indrukwekkende wiskundige berekeningen – Koninginnedag + bitterballen = geen brieven versturen met de uitslag – was ik tot de conclusie gekomen dat met het gegeven dat de uitslag vóór 1 mei binnen moet komen, de brief vandaag of morgen in de bus moet vallen. Tijd om te checken!
Mijn kotbaas is een paar daagjes weg dus had ik hem gevraagd de sleutel van de brievenbus achter te laten. Ik wandel naar de plek waar deze beruchte sleutel hoort te liggen en krijg ter plekke een rolberoerte. GEEN SLEUTEL! NOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO!!! Schreeuwend richt ik mij op en breng mijn handen naar mijn hoofd om ze te laten verstrengelen in mijn haar – dit alles uiteraard in slowmotion. Na deze, ik geef het toe, enigszins dramatische vertoning bel ik mijn kotbaas op. Hij is vergeten de sleutel achter te laten en is zondag pas weer terug.. Terwijl ik op Facebook wat berichtjes zie verschijnen van mensen die de uitslag al wel hebben ontvangen begin ik na te denken over dat dunne laagje plastic wat mij in onwetendheid houdt.
Ik loop naar buiten en ga op het muurtje zitten naast onze brievenbus. Het donkergroene monster kijkt me arrogant aan, alsof het weet dat ik diep verlang naar dat wat het zo plagend verborgen houdt. Verschillende scenario’s passeren in mijn gedachten. In het overgrote deel eindig ik met een lichaamsdeel dat vastzit in de brievenbus. In het overige deel eindigt de volledige inhoud van de bestek-la in de brievenbus. Een heldhaftige poging het antwoord te achterhalen belooft dus niet veel goeds. Voor mij zit er niets anders op dan naar binnen te gaan en geduldig te wachten tot mijn kotbaas thuis is..
Maar dan opeens! Alle wolken lijken te verdwijnen bij het binnenkomen van een smsje. Een vriendin die ook mee doet aan de selectie heeft de ultra-geheime link op internet gekraakt waar de uitslag te vinden is. Als een gek surf ik naar het verlossende woord. Met de brief met mijn kandidaatnummer 824 in mijn hand scroll ik naar beneden. Mijn hart klopt weer als een dolle en daar zie ik mijn nummer staan. 824: Door op basis van toets, door naar 2e ronde: Ja. YES!! Ik check in een paniekerige staat van opwinding nog zo’n 30 keer of dit echt mijn nummer is en of daar dan ook wel echt bij staat
dat ik door ben, maar het klopt allemaal. Heerlijk om eindelijk eens goed nieuws te krijgen na allerlei teleurstellingen op het gebied van lotingen en decentrale selecties van geneeskunde.
Met een tevreden gevoel en een glimlach op mijn gezicht kijk ik mijn schone kamer in. Mijn kansen op geneeskunde zijn zojuist iets gestegen, de bestek-la is nog gevuld en er zitten 0 van mijn ledematen vast in de brievenbus. You fortune-cookies can kiss my ass!
Overzicht