Eindelijk zijn ze dan voorbij. Een ruime maand waarin in ik elke dag om 07.00 uur opstond om na een douche en snel ontbijt aan mijn bureau te schuiven en hier vervolgens niet meer vandaan te komen tot 19.00 uur ’s avonds. Een maand waarin je je niet meer kunt herinneren of je überhaupt ooit wel een sociaal leven had en je al helemaal niet voor kan stellen dat dit ooit (weer?) het geval zal zijn. Toeleven naar die vreugdevolle momentjes waarop je merkt dat je naar de wc moet, wat toch echt op je lijstje staat met ‘gegronde redenen voor een korte pauze’ en dat hemelse ogenblik waarop je je pen laat vallen, wat toch al gauw zo’n 3 seconden studieontwijkend gedrag verleent.
Maar dames en heren, het wonder is geschied. Ook aan deze periode, waarin je ervan overtuigd was dat zelfs het leven van een comapatiënt nog interessanter was dan dat van jou is een einde gekomen! Ironisch genoeg, op het moment dat je je dit realiseert zit je alweer in week twee van het nieuwe semester en bevind je je tot je grote schrik wederom aan precies hetzelfde bureau.
Alhoewel het een kleine teleurstelling is dat de vakantie niet net zo lang leek te duren als de examens, zit je hier nu wel met frisse moed, een waslijst met goede voornemens en je zweert op je codex nóóit meer dezelfde fout te maken als je vorig semester hebt gedaan.
Dit semester ga jij: op tijd naar bed, houd je de stof vanaf dag 1 bij, stel je meteen vragen als je iets niet snapt en zal jouw motivatie om te studeren 24/7 aanwezig zijn! In je hoofd speelt zich een filmpje af waarin je jezelf lachend aan je bureau ziet studeren en je tijdens de colleges met een geboeide blik ja zit te knikken terwijl de prof. praat. Ruim op tijd zul je beginnen te studeren voor de proefexamens en ook de paasvakantie tussendoor zul je gebruiken om de puntjes op de i te zetten. Op deze manier zal de examenperiode in juni volgens jou niet meer een periode zijn van stress en falen, maar een bevredigende periode waarin je van examen naar examen hopt en vol zelfverzekerdheid de juiste antwoorden op schrijft. Best leuk toch, dat utopisch denken?
Een nieuw semester betekent uiteraard ook nieuwe vakken en belangrijker nog; nieuwe professoren! Zo’n zes hoogopgeleide figuren die zich vrijwillig ter beschikking hebben gesteld beoordeeld te worden door een zaal gevuld met zo’n 400 jongeren. Wat een droombaan..
Ook al heb ik afgelopen week mijn uiterste best gedaan deze zes figuren uit elkaar te houden, het lukt me maar niet. Terwijl ik tijdens de colleges ijverig de meest in het oog springende kenmerken probeer te noteren van elke prof. kom ik niet veel verder dan ‘klein en dikkig’. Mijn nieuwsgierigheid heeft mij er dan toch toe gedwongen alle colleges tot nu toe bij te wonen om hopelijk achter de eigenschappen te komen die mij de kennis zal verschaffen om de één van de ander te kunnen onderscheiden. Kortom: de professoren van dit semester hebben mij met hun ‘laten we allemaal kaal en dikkig zijn-tactiek’ tot nu toe zeer goed weten te motiveren om naar de colleges te komen! De slimmeriken..
Terwijl ik hier nu zit te schrijven. Enerzijds terugblikkend op het vorige semester anderzijds het verloop van het komende semester proberen te voorspellen, is het eigenlijk ook allemaal wel oké. Voor iedereen die het gehaald heeft, ga zo door! Voor de rest die gefaald heeft, ach het hoort erbij.. Van fouten maken leer je, het gaat met vallen en opstaan. Blijf vertrouwen in je zelf en blijf je best doen. Met deze vier slogans die ik met zorg heb geselecteerd uit mijn bibliotheek met ‘afgezaagde slogans’, wil ik deze column tot een einde brengen. Toch kan ik het niet helpen even terug te denken aan een meer originele slogan die ik zo’n vijftien jaar geleden mijn kleuterjuf regelmatig hoorde zeggen. Een zinnetje van drie woorden dat mij zelfs in mijn natte broek naast mijn omgevallen blokkentoren beter liet voelen. Bij deze voor iedereen:
‘Brand is erger’.